T-1

En bijna is het zover. Les Trois Hommes staan op het punt te vertrekken. Op geheel charmante wijze gaan wij ze in Rusland, Mongolië en China laten zien wat wij bedoelen met Slique zijn. Terwijl de hagelstenen ons in Nederland om de oren vliegen ligt de Russische steppe te baden in hoge temperaturen.

De komende weken zullen we veel zien, lopen, in de trein zitten, foto’s maken, flauwe grappen verzinnen, filmen en mensen uit verschillende culturen ontmoeten. We zullen weinig douchen, scheren, comfortabel slapen, internetten en bellen. Dat is althans mijn voorlopige inschatting.

Natuurlijk ga ik wel een dagboek bijhouden, maar ik voorzie niet dat we op veel plekken komen waar internet te vinden is. De hele publicatie zal via deze website in stappen gebeuren nadat we terug zijn gekomen. Maar als het even kan, dan laten we hier natuurlijk wel even een teken van leven achter!

Dus kom hier af en toe nog eens kijken of, en da’s nog makkelijker, zet deze blog even in je RSS reader!

Au revoir!

Advertentie

Turkse verrassing

Omdat wij op de zaak niet houden van half werk zijn de
uitstapjes altijd prima verzorgd. Hierbij wordt de filosofie ‘liever een
jaartje niet weg, dan half weg’ goed in acht genomen. Na drie jaar werd het
tijd om de teambuilding handdoek weer op te pakken. In dat kader hebben wij
vier dagen lang Istanbul onveilig gemaakt.

Luxe, luxe en nog eens luxe moest ons alle ruimte geven om
nader tot elkaar te komen. Eten op een eiland in de Bosphorus, rondrijden in
een karavaan van oldtimers die ons naar een paleis brachten om te dineren,
ontbijten met een uitzicht over de stad die baadt in de ochtendzon en zonder je
druk te hoeven maken over de rekening de hotelbar systematisch leegdrinken
hoort daar natuurlijk bij. Dat laatste in beperkte mate, want er moest
natuurlijk ook nog gewerkt worden. Met die details zal ik jullie niet lastig
vallen (behalve dan te zeggen dat ik natuurlijk weer schitterde tijdens
mijn presentatie…). Nee, ik wil het
met jullie hebben over het bijzondere karakter van deze stand.

Vooraf had ik verwacht een stad aan te treffen die ver van
hip zou zijn. Inclusief mannen met gebreide mutsjes en vrouwen in oude
kloffies. En dat alles omrigd door zwerfvuil en rokende auto’s. Zegmaar de
doorsnee Oost-Europese stad. Maar wat had ik het mis! Ik trof daar een stad aan
die er super netjes bij ligt, met gastvrije mensen die in harmonie samen leven.
Deze stad is ligt deels in Azië, deels in Europa en wordt bevolkt door Joden,
Moslims en Christenen. Van enige animositeit is weinig te merken. Alleen heeft
de oorspronkelijke bevolking wat moeite met de recente instroom van de russen.
Ook een stad met een eeuwen lange en zeer bijzondere historie waar onze
begeleidster vol enthousiasme over vertelde.

Verder is het nachtleven top. Na wat omzwervingen door het
onbegaanbare verkeer van de stad zijn we met een select groepje doorpakkers
beland in Club 360. In een ogenschijnlijk onbenullig pand loop je naar binnen en neemt de lift naar de
zesde verdieping. Dan sta je in een trappenhuis met onderaan de trap een
portier. Onze begeleidster had de juiste connecties, waardoor we de trap op
mochten. Na een checkloze passage bij de metaaldetector vervolgenden wij onze
weg naar trap nummer 2. En zodra je boven komt bevind je je ineens midden in de
hipste club van de stad! Deze dankt zijn naam aan het 360 graden uitzicht over
de metropool. Werkelijk geweldig!! Met mijn iets te dure cocktail ben ik tussen
het dansen door naar het verwarmde terras gelopen op te genieten van het
moment. Ook het netwerken met de lokale bezoekers bezoeksters verliep uitermate
voorspoedig. Leuk, mooi, beleefd, geïnteresseerd, gezellig dekken de lading wel
hierbij. In een gesprek met een lokale studente viel ik overigens van de ene
verbazing in de andere. Met name haar veronderstelling dat ik zelf ook Turks
was deed mijn wenkbrauwen rijzen.

Maar ook het bezoek aan de bazaars en restaurant was
plezierig. In het geheel geen opdringerige mensen die ik wel kende uit
verhalen. Verder nooit een onveilig gevoel gehad en altijd kunnen genieten van
de stad. Haar dynamiek, schoonheid en warmte. Zo bleek deze stad dus in vele opzichten verrassend te zijn. En dan heb ik het nog niet
eens gehad over alle historische bezienswaardigheden die er te vinden zijn.

De droom van vier dagen was te kor t en daarom ben ik zeker
van plan deze nog eens voort te zetten in de toekomst. Istanbul, de stad van 15
miljoen mensen, heeft er een nieuwe fan bij. En tot die tijd zal ik het moeten
doen met de foto’s die een zoete herinnering vormen aan deze fantastische
belevenis.

Nu is de vakantie écht voorbij

De wasmachine draait op volle toeren, de kamer ligt bezaaid met spullen uit Indonesië, een flinke stapel post wacht om doorgelezen te worden en de eerste foto’s zijn binnen. Een typisch ik-was-op-vakantie-en-ben-nu-weer-thuis-tafreel. Gister weer feestelijk herenigd met familie en vrienden die ik in de afgelopen weken zo had gemist. Nu wordt het voor mij weer thuis om de troep op te ruimen en mij klaar te gaan maken voor de aanstaande werkweek.

Maar dat doe ik natuurlijk niet zonder jullie wat foto’s te laten zien. Mijn fototoestel is analoog, dus die kan ik even niet op het internet zetten. Maar met mijn mobiel heb ik ook wat plaatjes geschoten. Een selectie van die 118 foto’s heb ik op het net gezet. Aan de titel van de foto zou je ongeveer moeten kunnen zien wat het betreft. Dus klik –>hier<– om de foto’s te bekijken.

En nogmaals, ik heb met veel plezier gelogd en ben erg blij met de positieve reacties die ik de afgelopen dagen heb ontvangen. Ik hoop dat jullie mijn belevenissen met plezier hebben gevolgd. Ondanks de lange verhalen heb ik nog maar de helft van alle belevenissen en gedachten opgeschreven. De rest zal er tijdens borrelpraat of andere momenten wel uit komen.

Goed, ik ga weer verder met het herstellen van de orde in mijn huis en misschien ga ik zelfs nog even mijn achterband plakken. Anders moet ik morgen lopen naar Archie. En daar heb ik niet zo’n zin an! En vanaf half september kun je op deze plek mijn verhuisbelevenissen volgen! Lees hoe ik op mijn duim (van 1 van mijn 2 linker handen) timmer, dat de Nuon voorbeeldige service verleent en bekijk de foto’s van de vorderingen in mijn nieuw huisje. Tot dan? (zie ook de Poll in de linker kantlijn)

__________________________________________________
Ps. de foto ‘Globetrotter in aktie’ is genomen door mn pa.

De laatste logjes wegen het zwaarst

…zeker als je na een reis van ruim 25 uur weer thuis bent. Gelukkig werd ik door mamlief van het station gehaald, want ik zag het niet zo zitten om het stuk naar huis te lopen met alle bagage. Overigens moest die bagage in het zwaar beveiligde Surabaya bij de toegang tot het vliegveld nog wel opengemaakt worden. Ik had namelijk een blik met koffie gekregen van iemand. Althans, ik ging er vanuit dat er koffie in zou zitten. En de oprator van de scanner vond dat ding er een beetje vreemd uitzien op zijn monitor. Dus of ik even de tas open wilde maken. Maar nauurlijk meneer! Ondertussen flitste wel even door mijn hoofd dat ik dus niet 100% zeker wist dat er koffie in zat en dat ik ook niet wist van wie ik dat precies had gekregen. Het zal je maar gebeuren dat je ineens een paar weken kost en inwoning krijgt van de Indonesische staat… Maar na een kritisch, doch ontspannen, vraaggesprek en een blik op de koffie kon ik mijn reis vervolgen… Pfff!

Heel Surabaya was overigens streng beveiligd. Bij het 4-sterrenhotel bij mij op de hoek werd je auto van onder met spiegels bekeken en moest de kofferbak open. Bij TP werd mijn tas altijd met een aparaat gescanned en bij de MacDonalds in Surabaya Mall moest je door detectiepoortjes. Tenslotte was er bij het vliegveld een post van de landmacht die auto’s aan een inspectie onderwierpen. Ik vraag mij nog steeds af wat er nu precies aan de hand was daar…

Maar de reis verlief verder voorspoedig. Wel veel wachten tussen de vluchten door, maar in Jakarta had ik een krantje meegnomen die ik kon lezen. Ook heb ik daar mijn laatste centen op kunnen maken aan een kopje koffie. Dat was met enig onderhandelen namelijk precies gelijk aan de hoeveelheid geld die ik nog had!

Het slapen in het vliegtuig ging niet zo heel goed dus nu ben ik nog een beetje gaar en ben aan het overwegen vanmiddag nog even een tukje te doen. Ik kreeg namelijk pas laat dooor wat een prettige slaaphouding was. Maar toen was ik dus al een beetje over mijn slaap heen en werden er links en rechts al wat kinderen wakker. Grrrr…. Zondag zal ik nog even een logje plaatsen met wat foto’s die ik met mijn telefoon heb gemaakt, zodat je een beetje een idee krijgt van wat ik allemaal gezien heb.

Ik vond het erg leuk om mijn ervaringen met jullie te delen en ik hoop dat jullie het ook leuk vonden om mijn belevenissen te volgen. Waarschijnlijk zal ik vanaf half september mijn verhuisperiekelen op een soortgelijke manier de wereld in slingeren voor diegene die daarin geïnteresseerd is. Okay, nu snel (heel) even de stad in op de eerste foto’s op te halen en twee andere rolletjes weg te brengen. Dan kan ik ondertussen nog even gaan verzinnen wat ik zondag in mijn afsluitende log allemaal zal schrijven.

Once you shop, you can’t stop

Pffff, heb helemaal moeie benen van het lopen langs alle winkels. Maar ze hebben hier ook zoveel leuke dingen! En bij alles denk ik ‘hm, wel erg leuk. Jammer om te moeten laten liggen!’. En erg duur is het ook niet. Maarja, ik heb een bagagelimiet van 20kg waar ik mij aan moet houden. Dus geen extra paar schoenen, nog een extra shirtje of extra broek. Helaas helaas. Het is moeilijk om te laten liggen, maar nog vervelender om straks bij te moeten betalen op het vliegveld. En natuurlijk is het ook zo dat een heleboel niet al te dure dingen samen toch weer een aardige som geld vormen.

Straks nog even de laatste snoepjes en water halen voor de reis van morgen en dan kan ik beginnen om alles in mijn tas te proppen. Vier uur ’s nachts CET (jullie tijd dus) ga ik weg en kom hopelijk de volgende ochtend om 9 uur thuis. Precies op tijd om lekker even de stad in te gaan

Nee hoor, shoppen heb ik voorlopig even genoeg gedaan. Net als saté eten, vliegen, om 6 uur opstaan en koud douchen. Nou ja, koud. ’s Middags wordt het water vanzelf lauw doordat de zon al de hele dag op de waterleidingen heeft gestaan. Het ruikt wel een beetje funky, maar met de zeep uit het dure hotel van Flores merk je daar niets van!!!

Morgenavond komt er misschien nog een log vanuit Maleisië als de internetzuil vrij is. En anders wordt het zaterdag. Bewaar nog even wat van dat mooie weer voor mij, ik kom eraan!!! En zet alvast een biertje koud, dan kan ik daar meteen ’s avonds van genieten.

Het leven in de grote stad

Eigenlijk heb je in dit land geen horloge nodig. Als je de haan hoort is het ongeveer 4 uur ’s ochtends. Als je de moskee hoort is het ongeveer 5 uur ’s ochtends. En als het licht wordt is het 6 uur. Het ontwaken begint dus bij de eerste haan en tegen de tijd dat het licht wordt ben ik al goed wakker. Inderdaad, terwijl het vakantie is sta ik dus dagelijks tussen 6 en half 7 naast mijn bed! Vandaag besloot ik rond half negen naar de Surabaya Mall te gaan. Met het kwik al rond de 28 graden ging ik er een rustige wandeling van anderhalve kilometer van maken.

Deze stad is een ongekend drukke metropool. Het heeft alles. Wolkenkrabbers, achterafstraatjes vol eettentjes, ratten, bedelende kinderen, straatverkopers bij de stoplichten en vooral heel veel verkeer. op de grote straten scheuren de auto’s, brommers, motoren, fietsers en becacks vele rijen breed in een oneindige stroom over de weg. En ik mocht vanochtend oversteken op een punt waar twee van die wegen samenkomen!

Help! Wat nu?! Het heeft dus geen zin om te wachten, want de stroom is oneindig. Dus ben ik, zodra er op de eerste rijbaan niets reed, de weg op gestapt. Zo, nog maar vijf rijbanen te gaan. ik kan je vertellen dat je je flink kwetsbaar en ongemakkelijk voelt als het verkeer voor en achter je langsrijdt. Maar ik heb het avondtuur dus overleefd. Het wordt bijna leuk! Ben zonet weer zo’n weg overgestoken! *thrill seeker*

Na dit obstakel kon ik ongestoord de Surabaya Mall gaan verkennen. Niet zo extreem groot als Tunjungan Plaza (TP), maar toch nog 3x het Willem Eggert Centrum (voor de niet Purmerenders, de mall is dus gewoon groot ja). Ik was er wel iets te vroeg, aangezien de winkels pas om 10 uur open gaan. Dus ben ik aan de straat even koffie gaan drinken. De sfeer langs zo’n vijfrijstrokenverkeersader is niet echt rustiek, maar de koffie is lekker en goedkoop en het uitzicht veranderd elke 2 seconden. Over goedkoop gesproken, ik heb gister een niet record goedkoop eten gevestigd. Rijst, groente en 2 vissen voor 72 eurocent. Ik denk niet dat ik het record kan evenaren… Het was in een eettentje op straat. De mevrouw eigenaresse zat vrolijk in het Indonesisch tegen me aan te babbelen en zo goed en zo kwaad als het ging gaf ik dan antwoord. Haar compliment over mijn taalkennis zal overigens lauter uit beleefdheid gegeven zijn. Gelukkig liet ze me tijdens het eten wel aardig met rust en kon ik vol genieten van mijn visjes!

Ik ben nu weer in TP aangekomen. Vanaf de Surabaya Mall heb ik een becack genomen, omdat ik niet zo’n zin had om op het middaguur een lange wandeling te maken én om drie van die straten over te gaan steken. Er zijn grenzen… Even kijken of ze nog leuke jeans hebben, zodat ik vrijdag iets warms aan kan trekken op de weg naar huis.

Tjee, ik dacht dat ik niets ging beleven, behalve dan een beetje shoppen. Maar zo te zien is er in de grote stad in het verre vreemde land toch altijd iets om mee te maken.

Tjee, ik dacht dat ik niet echt iets zou beleven in deze

Shop till you drop

De hartelijke groeten vanuit Tunjungan Plaza! Het grootste winkelparadijs ooit gezien! Acht verdiepingen en vier verschillende delen vol met winkels winkels en nog eens winkels. De ijsbaan (zie foto) is inmiddels weg, maar de indoor kermis is er nog steeds!

De reis naar Surabaya ging buitengewoon voorspoedig. Op het vliegveld van Denpasar heb ik mijn vluchten kunnen bevestigen. Ook in de krant stond dat Malaysia nogal overboekt was, dus ik hoop dat het bevestigen gelukt is. Anders heb ik ongewild een paar dagen extra vakantie.

De taxi kon mijn achterafhotel direct vinden gelukkig. Hotel Paviljoen zit in een prachtig oud koloniaal pand. En het mooiste is: om de hoek bij Tunjungan Plaza!! Dus het is 10 minuutjes lopen en dan ben ik in het winkelparadijs. In Nederland zou het minder dan 5 minuten zijn, maar Surabaya is een bloedhete stad. Ik heb het nog niet zo heet meegemaakt hier, dus het lopen gaat niet zo snel. En het oversteken van de weg (5 rijbanen en 7 auto’s breed) is ook nog niet zomaar geklaard. Dus als je in de krant leest ‘Jongen gered bij aanrijding door 15 tassen met boodschappen’ dan was ik dat waarschijnlijk.

Vanavond ga ik proberen martabak te scoren. Morgen en overmorgen nog wat inkopen doen en misschien met de taxi een klein ritje door de stad en dan is het al weer bijna tijd om op huis aan te gaan! Aan de ene kant kijk ik er erg naaruit om weer thuis te zijn, aan de andere kant is het altijd lekker om elke dag niets te hoeven doen.

Als ik straks weer thuis ben heb ik in vier weken maarliefst 9 vliegtuigen van binnen gezien, dus voorlopig alleen maar fietsvakanties voor mij! Ben nu wel een beetje uitgevlogen en kan inmiddels vol overgave meedoen met de veiligheidsinstructies van de stewardessen. Enig toch?

Wie ben ik?!

Door te weten hoe anderen je zien leer je iets over jezelf. Dus hoe ziet men mij hier? Nou, dat is nog niet zo eenvoudig. Wat betreft mijn uiterlijk lopen de vermoedens een beetje uiteen. Iets Indonesisch met nog iets anders hoor ik vaak. Al meerdere malen zei men ‘Your hair like Indonesian!’. Dat zit dus wel goed. Maar ook ben ik nog benoemd als Spaans, Italiaans en Frans, terwijl Nederlands er nooit bij zat! Overigens zijn mijn Indonesische tweede naam en achternaam vaak wel een ijsbreker bij de lokale mensen. Vaak noemen ze mij dan ook bij 1 van die namen, in plaats van gewoon Robin. Ik vind het allemaal best.

Qua leeftijd ben ik de afgelopen weken tussen de 21 en 23 jaar geschat. Thuis komt dat ook wel voor, maar ik dacht altijd dat mijn klein postuur er iets mee te maken had. Maar hier ben ik minstens even lang als de rest, dus dat kan het ook niet zijn. Vooralsnog weet ik nog steeds niet waarom mij 5 a 6 jaar jonger schat. Wie het weet mag het zeggen! Toen ik de vorige week voor de zoveelste keer op 23 geschat werd begon ik uiteindelijk zelf te twijfelen aan mijn leeftijd. Maar mijn paspoort zei toch dat ik 28 ben.

En dan is er tenslotte nog mijn ondefinieerbaar accent. Engelsen en Australiers kunnen niet horen waar ik nou eigenlijk vandaan kom. Ze denken eerst USA (lekker dan), maar dan toch weer niet (gelukkig). Een veelgehoorde opmerking is ‘Hm, you don’t sound Dutch…’. Overigens denk en droom ik ook in het Engels na al de weken in die taal praten en kranten lezen enzo.

Dus uiteindelijk ben ik een deels Indonesische jongen van een jaar of 23 ergens uit Zuid-Europa ofzo? Bottom line is dus dat je hier kunt zijn wie je wil, want ze weten nooit goed te bepalen waar je eigelijk vandaan komt! Ik houdt het maar gewoon op mezelf. Wel zo gemakkelijk.

De belevenissen in Sanur

Vanochtend ben ik door iemand van de homestay naar Denpasar gebracht om voor morgen een ticket naar Surabaya te kopen. Hij vertelde mij dat het down town goedkoper was dan in het toeristische Sanur zelf. En ik vermoed dat hij gelijk heeft, want voor 30 eu vlieg ik morgenochtend naar Surabaya. Ik kwam er echter wel net achter dat mijn naam niet helemaal correct op het ticket staat, dus ik moet morgen nog wel even vriendelijk glimlachen bij het inchecken.

Gister ben ik nog even op en neer over het strand gelopen, maar daar word je gevolgd door mensen die graag willen dat je hun winkeltje bezoekt. Daar heb ik dus geen zin in want ik ga toch niets kopen. Dan is het dus vrij vervelend als mensen vijf minuten met je meelopen, een gesprek uitlokken en dan op het eind een beetje verontwaardigd zijn dat je na al die ‘bonding’ niet met ze meegaat om even te kijken. Overigens ligt het strand er prima bij. Je kunt echt zien dat ze er veel geld en moeite in hebben gestoken om van Sanur een soor upclass alternatief voor Kuta te maken. En in het kader van upperclass leven heb ik mezelf maar de eerste Bintang gegund gister! Lekker hoor…!

En op straat heb ik het nog altijd druk met het afwijzen van mensen die ‘Transport mister?’ roepen. Opzich geen probleem, want je zegt gewoon vriendelijk ‘No thank you’. Maar het wordt wat lastiger als ze aan je vragen waar je vandaan komt, hoe je heet en dat soort dingen. Dan kun je ze met enig fatsoen dus niet negeren en moet je wel antwoorden. Immers, je moet dat zelfde stuk later ook nog gewoon terug kunnen lopen… Maar inmiddels heb ik wel geleerd om dit soort gesprekjes vriendelijk glimlachend snel af te kappen.

Overigens wordt ik de laatste dagen minder vaak door mensen gevraagd om hun restaurant in te komen. Vooral de wat duurdere. Zou het komen doordat ik hier in t-shits rondloop die nog uit mijn Havo-tijd stammen en omdat ik mij niet zo enthousiast scheer? Ik loop er dus wel een beetje bij als een zwerver hier. Nog een weekje en dan mag ik mijn nette pak weer aan en een das om.

Sanur. Wat te doen hier?

Ja, daar ben ik dan na een rit van drie uurtjes dwars over Bali. Sanur is een soort van badplaats waar verder niet veel te doen is geloof ik. Vier jaar geleden was ik hier ook al en wist ik ook niet zo goed wat te doen. Maar nu ben ik er zodat ik morgen een ticket naar Surabaya kan regelen en omdat ik hier dichtbij het vliegveld zit. Chandidassa was toch net iets te ver om op tijd op het vliegveld te kunnen zijn.

De rit hierheen was erg leuk. Toen ik de bus ging boeken zei iemand dat hij mij met zijn auto veel sneller kon brengen dan de bus. Maar ik heb veel tijd en niet zoveel geld meer, dus koos ik maar voor de bus. De machtige vulkaan Gunung Agung was vandaag vrij van wolken dus goed te zien. Ook ben ik nog even in het kunstenaarsdorp Ubud geweest. Altijd toch weer leuk om te zien hoe de handycraft industrie daar bloeit.

Ik zit nu in Coca’s homestay voor 4 1/2 euro per nacht, inclusief ontbijt. Vier jaar geleden zat ik in de zelfde tent en gelukkig is het er nog steeds erg gezellig. Vandaag kan ik dus niets anders doen dan het strand even opzoeken en ondertussen verkopers van allerhande rotzooi ontwijken of beleefd afwijzen. Ook ga ik nog even opzoek naar de achterafmarkt waar ik de vorige keer zo heerlijk heb gegeten.