(de-)Activisme voor een betere wereld

Afgelopen zondag was ik sinds lange tijd weer in het theater te vinden. Dit keer bij de voorstelling Expats van Het Toneel Speelt. En hoewel deze post niet bedoeld is als recensie wil ik nog wel even kwijt dat ik het stuk zeer toegankelijk vond, de snelle schrijfstijl me bijzonder aansprak en het acteer- en regieniveau uitstekend waren. Een aanrader dus.

De inhoud van het stuk zette mij wel aan het denken. Waar het onder andere om ging was dat dertigers van nu wel veel weten over wat er allemaal goed en mis is in de wereld, maar er niet zo veel aan doen. Want doordat grote hoeveelheden informatie meer dan ooit tevoren toegankelijk zijn geworden kun je als individu heel goed een beeld vormen van de wereld. Zowel van de mooie dingen als de minder mooie dingen. Zo kun je ´s ochtends tijdens het ontbijt binnen een minuut het uitzicht vanaf een klif langs de kust van Californië bewonderen, maar ook zien hoe enkele minuten in Afrika iemand door een kindsoldaat is neergeschoten. Een kwestie van met je muis op de juiste linkjes klikken. Dit in tegenstelling tot dertigers van de jaren zeventig en tachtig die leeftijd die over minder informatie beschikten, maar wel de Dam bezetten of hun fiets en katoenen boodschappentas  beplakten met anti-kernwapenstickers.

Waarom staat de Dam in Amsterdam dan niet elk weekend vol mensen die protesteren tegen datgene wat in hun ogen onrecht is? In de eerste plaats lijkt het mij niet dat dit dertig jaar geleden elke week het geval was.  Maar, het moet gezegd worden, ook bij mij bestaat het beeld dat die massaprotesten er vroeger meer waren. Waarom dan nu niet meer? In het stuk ‘Expats’ werd onder andere gesteld dat we vooral praten en van alles willen doen, maar moeite hebben daadwerkelijk te handelen. Is dat omdat we lui zijn? Of niet gewend zijn ergens voor op te moeten komen?

Eerder noemde ik de toegenomen toegang tot grote hoeveelheden informatie. Bijvoorbeeld het internet. Dat is op zich iets moois, maar kan ook een drempel zijn voor het individu om te protesteren. Want alle informatie die jijzelf genereert kan door alle anderen bekeken worden. Alles wat je nu doet kan op het internet voor altijd bewaard blijven.

Stel dat je in 1977 politieke idealen had die ver rechts of juist links van het politieke middenveld lagen. Je maakte pamfletten, schreef in het activistenkrantje en stond met een spandoek op de dam. Dat was toen, en nu is die informatie voor de gemiddelde googelaar niet gemakkelijk terug te vinden. Dus als je jaren later bijvoorbeeld wilt solliciteren kan zoiets niet gemakkelijk tegen je gebruikt worden. Maar stel nu dat het 2007 is en je idealen hebt die ver rechts of links van het politieke middenveld liggen. Dan sta je wellicht op een PDF ledenlijst, is je bijdrage als blog op het internet aanwezig en kun je op de nieuwsfoto’s met gezichtsherkenning zo naar boven komen. En dan vindt in 2011 de speurende HR-medewerker die jou sollicitatie gaat beoordelen ineens veel meer informatie.

Wordt ons activisme daarom niet de kop in gedrukt door de angst dat dit voor altijd tegen ons gebruikt kan worden? Dus niet protesteren tegen fout hout omdat ik dan later niet bij de bouwmarkt kunt werken, of niet tegen de mensenrechtenschendingen in een land bloggen omdat ik dan misschien later moeite heb voor dat land een visum te krijgen? En buiten het negeren van die angst heb ik daar niet zo 1-2-3 een oplossing voor. Ja, er zijn tal van anonieme kanalen om actie te voeren, maar Jan Modaal die net weet hoe je een weblog kunt versieren met plaatjes van pluizige beertjes kan die kanalen nooit vinden.

Mijn stelling daarom is: De huidige dertigers zijn minder activistisch dan hun leeftijdsgenoten van dertig jaar geleden omdat hun acties meer permanent persoonlijke gevolgen kunnen hebben dan vroeger. Doordat informatie nu gemakkelijker toegankelijker is en altijd zal blijven ben je als activist minder anoniem dan dertig jaar geleden en denk je nu wel drie keer na voordat je een uitgesproken standpunt inneemt en dat wereldkundig maakt.

Of zijn we toch gewoon lui…?

Advertentie

Fotoverslagen zomer 2009

Zozo, het was met het zomertje wel! Deze zomer stond in het teken van Oost-Europa. Het begon met een trip van 2 weken naar Oekraïne, de parel van de Zwarte Zee.

Later heb ik een bezoek van twee weken gebracht aan Kroatië. Wil je wat zien van de roadtrip door Kroatië? Klik dan op de onderstaande foto.

3784134843_0f5919a94a_m_2

En de reis naar Oekraïne zit onder deze foto:

3595503970_7d47311cb6_m

Enjoy!

Ik? Ik ben consuminderman! (wannabe)

Op de TV heb ik een goede geestverwant gevonden in de Consuminderman. Waar het volgens mij op neer komt is dat je niet onnodig moet consumeren. Kijk, als je TV stuk gaat en je wil zo’n mooie grote aan de muur, dan hoor je mij niet zeuren. Hoewel ikzelf die keuze niet zou maken. Maar het gaat dan bijvoorbeeld om zaken als Welpies (wat moet je er mee?), snuisterijen van zaken als Xenos en aanverwante winkels, monstertjes van shampoo die je nooit zou gebruiken, etc. Kortom, al die zaken die in eerste instantie nog wel ‘leuk’ lijken, maar al snel in je vensterbank, op je eettafel of ergens anders in huis nutteloos stof gaan verzamelen.

In het kader van het consuminderen wil ik dus ook nooit die voetbalplaatjes bij de Zaanse grootgrutter. Als je ze wilt sparen, dan prima, maar ik wil die meuk gewoon niet in mijn Carbon Footprint hebben, omdat ik er niets mee doe. Dus elke keer als Anita, Kelly, Priscilla of een andere dame in blauw uniform mij de plaatjes aanbiedt zeg ik ‘Nee dankje’, in de overtuiging dat ik in ieder geval niet nodeloos gebruik heb gemaakt van de middelen van moeder aarde. Dat ik ondertussen met een tros bananen uit een ver tropisch land naar buiten kom negeren we in dit kader maar even 😉 Overigens had de laatste caissière een goede truc gister, door mijn kassabon om de plaatjes heen te vouwen, waardoor ik pas later doorhad dat ik ze had.

Maar wat vorige week gebeurde deed mijn inspanningen om te consuminderen teniet. Wederom kreeg ik de vraag of ik een stapel van die plaatjes wilde, waarop ik natuurlijk afwijzend antwoordde. Vervolgens zegt de volgende dame in de rij ‘Oh, geef ze maar aan mij!’. Tja, en wie ben ik dan om op zaterdagmiddag een verhaal af te steken over het feit dat ze door haar actie mijn carbon footprint alsnog vergroot? Daarna heb ik nachten lang moeilijk kunnen slapen, omdat ik worstelde met een mogelijke oplossing. Toch maar accepteren en meteen bij het oud papier? Een foldertje drukken om bij de kassa achter te laten? Voortaan naar de West-Friese grootgrutter in plaats van de Zaanse?
Maar vanochtend kwam de oplossing vanzelf. De  actie houdt binnenkort op en kun je de plaatjes alleen nog maar op internet kopen. Probleem opgelost tot de volgende spaaractie, zullen we maar zeggen.

Officieel bewezen: ik ben een laatbloeier

Vandaag maar weer eens de test voor ‘Je echte leeftijd’ gedaan. De
laatste keer was 6 jaar geleden en het is grappig om te zien dat veel
antwoorden nog niet veranderd zijn.
Zo heb ik nog steeds evenveel ‘goede vrienden die ik regelmatig zie’ en precies dezelfde hartslag.

De uitkomst van de test was dat mijn echte leeftijd op 30,9 jaar gesteld werd. Maar volgens mij paspoort ben ik 31,5
jaar! Dat betekent dat de test nu dus uitwijst dat ik 0,6 jaar op mijn
werkelijke leeftijd achterloop! Ergens in de afgelopen 31,5 jaar ben ik
dus een beetje achterop geraakt.

Naja, als dat betekent dat ik een half jaartje extra in gezondheid
kan blijven leven vind ik het prima. En laten we nu de test voor
‘mentale leeftijd’ maar even niet doen ;-)

Voor de nieuwsgierigen: mijn beste winstpakker is ‘Niet roken’. En ik
kan nog het meeste winst behalen door meer krachtoefeningen te doen.
Nou…dat zullen we nog wel zien. Over 6 jaar doe ik de test weer!

Het leven in de bijstand

Afgelopen week zag ik op TV een item over een gezin (man, vrouw, 2
kids) dat in de bijstand zit. Die hadden uiteraard niet veel te
besteden en dat was te zien ook. Alles in huis was wat groezelig,
inclusief de bewoners. Maarja, meneer was niet geschikt om te werken en
mevrouw ook niet. De kinderen werden daar soms een beetje de dupe van,
omdat ze dan op school uitgescholden werden en geen mooie cadeaus
kregen met Sinterklaas en alleen maar balletjes half-om-half gehakt
naar de kerstviering mee konden nemen.

Toch begon ik mij af te vragen of het in de bijstand echt wel zo
kommer-en-kwel is. Immers, je kunt je eigen tijd indelen en de hele dag
met je liefje op de bank zitten en de herhalingen van Life and Cooking
en Pokemon kijken, terwijl je jezelf ontwikkeld door een boek te lezen
of een talencursus te doen dat mede mogelijk gemaakt wordt door het
gratis abonnement op de lokale bibliotheek. En wie nergens heen gaat,
hoeft ook nergens geld uit te geven! Ik was al klaar om de uitdaging
aan te gaan om een maandje op bijstandsniveau te gaan leven.

Tijdens de lunch legde ik het onderwerp nog maar eens op tafel. Ook
naar aanleiding van mij ervaring in de supermarkt gister, waar de
prijzen alleen maar omlaag gaan en het soms voelt alsof ze het gratis
weggeven. Ik bedoel 5 euro voor een volle tas exotisch fruit is niet
veel. Het leek al mogelijk om lekker te leven terwijl je ‘ff geen cent
te makken’ te hebt. Natuurlijk is het in de bijstand onmogelijk om met
je kids naar de Efteling te gaan, of om een abonnement voor de
sportschool te nemen. Maarja, bij gebrek aan kids en bij bezit van een
fiets doe dat doe ik toch al niet. Na kort debatteren heb ik mij toch
maar even laten informeren of het echt allemaal zo simpel was als het
leek. Nou, dat is het dus niet.

Bij het Ministerie van Sociale Zaken heb je een mooi overzicht van
alle uitkeringen die je via de bijstand kunt krijgen. Daar leerde ik
dat in mijn situatie (alleenwonend tussen de 21 en 65 jaar) recht had
op 885 euro per maand. Dat bestaat uit een bijstands-uitkering,
vakantietoeslag en een toelage omdat ik alleen woon. En in Juli krijg
ik dan nog eens een vakantie extraatje van 150 euro. Maar als je de
vaste lasten (wonen, energie, internet, verzekeringen) daar nog eens
vanaf trekt, dan kom je op een bedrag dat je per maand vrij te besteden
hebt van 160 euro. En dan heb je geen auto, geen krant, geen
lidmaatschap van een club of een aanvullende ziektekostenverzekering.
Zie het grove rekenvoorbeeld hieronder:

Inkomsten – vaste lasten = vrij te besteden

€ 885.00 – € 728.00 = € 157.00  Dat is dan ongeveer € 35,- per week.

Met andere woorden, wekelijks heb je dan iets meer dan 35 euro te
besteden aan je boodschappen, biertje in de kroeg, cadeau voor een
verjaardag, kleding, kapper, huisdier en aanverwante zaken. Je ziet al
dat het dan knap lastig wordt om geld opzij te leggen voor de vakantie
of een nieuwe koelkast. Ik dacht dat het niet zo moeilijk was om de
uitdaging aan te gaan om een maand op bijstandsniveau te gaan leven.
Maar eerlijk gezegd zie ik het helemaal niet zitten! Kun je je
voorstellen dat een verjaardagsbezoekje 1/3 van je weekbudget gaat
kosten voor een cadeau? Dat kan echt een ‘ding’ worden voor je. Ga je
wel, dan kun je die week niet warm eten, of je moet geen cadeau
meenemen. Maarja, dan voel je je ook bezwaard. En wat nu als je familie
60km verderop woont en het wordt kerst? Een treinkaartje is dan ook
weer een hap uit je budget en een mooie Nordmann voor in de kamer wordt
ook een budgettaire uitdaging.

Het sociaal bezig zijn wordt dus vrijwel onmogelijk, waardoor een
sociaal isolement op de loer ligt. Want face it, niemand vindt het fijn
om zijn handje constant op te moeten houden of zich te excuseren voor
afwezigheid van zichzelf, een cadeau of een rondje in de kroeg. Dat
laatste is al snel het hele weekbudget. Je ziet al dat je dan heel slim
en creatief met je budget om moet gaan om er nog iets van te maken.

Of iets anders eten dan de seizoensgebonden knolgewassen? Nee, geen
frozen fruits, beemsterkaas, appels uit Nieuw Zeeland of die chips waar
je minder dik van wordt, fair trade appelsap, franse kaas, een lekkere
fles Cava! En dan heb ik de afdeling ‘Biologisch’ voor het gemak maar
helemaal overgeslagen. Dus overdag casino wit met pindakaas en ’s
avonds hutspot? Leuk voor een dagje , maar geen aantrekkelijk
structureel vooruitzicht. En jezelf wat zaken ontzeggen is dan
misschien nog net haalbaar, maar als jij je kinderen vaak iets moet
ontzeggen, dan lijkt met dat niet gelukkig.

Dus de volgende keer dat ik mij verbaas (en soms stiekem een beetje
erger) aan die mensen die buiten aan het hangen zijn op het moment dat
ik hard werk zal ik mij bedenken dat, indien het mensen in de bijstand
betreffen, het leven voor hen ook geen vrolijke vetpot is. En of een
voedselbank, gedwongen bollen pellen of verplichte scholing daarin
oplossing is, dat weet ik niet. Maar wat wél vast staat is dat een
beetje empathie voor de wederzijdse waardering in deze zaak geen kwaad
kan.

Killer headlines

Twee headlines op dezelfde ochtend:

"Albert Heijn neemt explosieve kroketjes terug" en

"Ikea waarschuwt voor vouwgordijn".

Oh help, straks waarschuwt Blokker ons nog voor een bijtgrage broodtrommel! En verandert mijn auto in een bezeten maniak!

Onder de (Rou)voet gelopen

Als niet-gelovige single heb ik niet zoveel met de persoon Rouvoet. Ik
bedoel, het zal best een aardige vent zijn en het is best een prestatie
dat hij zijn partij vanuit het donkere christenhoekje in de
schijnwerpers van het kabinet heeft weten te krijgen.

Maar dat betekent ook dat alle Bijbelse plannen nu wat meer kans
hebben van slagen. Dus het grote gezin als hoeksteen van onze
samenleving komt meer en meer tot wasdom. Als het aan ‘De Rouwvoets’
zou liggen krijgen vrouwen lekker jong kinderen (hoezo eigen keuze?),
leven we allemaal in gezinnen met vijf kinderen en gaan we om 10 uur ’s
avonds keurig met de handjes boven de dekens slapen.

Welnu, dat is ieders eigen keuze natuurlijk. Want wat je in je
eigen tijd en in je eigen huis of in je eigen netwerk doet, dat is
helemaal je eigen zaak. Ik kan het wel beperkt vinden, maar ze gaan hun
gang maar. Dat beperkte heeft overigens voor mij betrekking op heel
veel geloofsovertuigingen, omdat ik het idee heb dat mensen de
voorschriften uit hun geloof gebruiken om hun eigen leefomgeving te
beperken. Maar dat terzijde en uitzonderingen daargelaten.

Maargoed, waar gaat het hier nu  om? Dat is het feit dat onze Rouvoet het plan gelanceerd heeft voor de ‘dag van het gezin’
op 15 mei. Ik denk niet dat onze samenleving daar beter van wordt. Het
zal er namelijk niet voor zorgen dat al die ouders die eigenlijk geen
kinderen hadden moeten krijgen ineens goede ouders worden. En het zal
er ook niet voor zorgen dat al die ontaarde straatschoffies ineens een
dagje bij moeders op schoot gaan zitten. Verder denk ik niet dat ik als
niet-gelovige single op 15 mei ineens besluit een gezin te gaan
stichten.

Sterker nog, het gaat alleen maar problemen opleveren. Zie jij
jezelf al lopen in De Efteling op 15 mei? Tussen al die blije gezinnen?
Ik moet er niet aan denken om op die zonnige lentedag onder de voet
gelopen te worden door 5-keer-2-keer-schoenmaat-29! En waar je nu in de
aanloop naar Vader- en Moederdag allemaal gerichte reclames ziet
krijgen we dat in mei natuurlijk ook. Dus wordt je in elk reclameblok
doodgegooid met spotjes van ‘Vakantiepark Roompot’ (ja het bestaat
écht), Tefal gourmetsets, en bonusaanbiedingen op alle
familieverpakkingen bij de kruidenier die ineens even niet meer op
alleen de kleintjes gaat letten en krijgen we een marathonuitzending
van die baby-fluisteraar (creepy-woord allert) met dat rare accent.

Als je blij bent met je gezin vind ik daar helemaal niets mis mee. Maar hou het even lekker voor jezelf.

Danku.

HELP!

Je ziet het steeds vaker de laatste tijd. In een goedbedoelde poging de
kijkcijfers op te krikken bieden de TV-zenders zich aan als hulp. Een
kleine greep uit het assortiment voor degene die er met een
zelfhulpboekje of vrienden / familie niet meer uit komt:

– Help mijn man is klusser;

– Help mijn man kan niet dansen;

– Hulp bij het opvoeden van kinderen die nog niet kunnen praten
door een man die zelf ook niet goed kan praten, maar wel weet wat de
baby’s denken;

– Hulp door een Nanny die wel streng is, in tegenstelling tot de biologische ouders;

– Hulp door je kinderen naar de woestijn in Utah (VS) te sturen en daar door ex-commando’s af te laten beulen;

– Hulp om iets te worden wat je helemaal niet bent, maar wel wilt zijn, zoals populair, snowboarder of prom queen (MTV’s Made);

– Hulp om geen 200kg meer te wegen.

Zoals bij mij vaker het geval is wordt teveel van het zelfde nogal
overkill en begint mijn brein te fantaseren over wat de zondagse zapper
nog meer voor zijn kiezen gaat krijgen. Een greep uit de antwoorden die
zo in mij op komen:

– Help mijn vrouw kan niet paaldansen;

– Help mijn hond stopt niet met blaffen;

– Help mijn man kan niet eten zonder te boeren;

– Hulp om met kerst minder lang bij je schoonfamilie te moeten zitten.

Dan vraag ik mij ook meteen af hoe dat dan vroeger ging, in de tijd
dat deze programma’s er niet waren. Moesten ouders hun kind ineens zelf
gaan opvoeden en vrouwen met de deegroller hun man motiveren om de
badkamer af te timmeren? En moesten mensen toen nog zelf bedenken dat
het verstandig was om minder te eten en meer te bewegen als ze het idee
kregen dat hun knieen bezweken onder het gewicht? Gelukkig hebben we
daar nu de TV voor…